I saw a hamster eating its babies

Kun je nog gelukkig nieuwjaar wensen? Sorry, er kwamen wat dingen tussen. Suus heeft met haaien gezwommen, we zijn naar Groningen geweest, en weer terug, we hebben alle percussie opnieuw opgenomen met duurdere percussie instrumenten en al die tijd een neutrale gezichtsuitdrukking behouden. Doe mee en stuur jouw neutrale gezichtsuitdrukking naar ihaveaneutralfacialexpression apestaartje gmail punt com. Hier gaan we in afwachting van nieuws over de Moeilijke Tweede binnenkort weer door met het track voor track bespreken van Another View. Tot snel.

Another View: De Tijd

We sluiten deze donkere dagen en kant A van Another View passend af met Uinko's De Tijd, "een schoft, die zich lachend laat delen, in dagen en jaren (...)" en "Het Grote Verlangen" zaait, naar "wat geweest is, en nog moet komen." In deze melancholische folk draaikolk vol orakeltaal over zomernachten die te kort zijn om te verdwijnen in "het vuur en de maan" en een weemoedige treinreis langs dorpjes "ver weg van alles" ziet hij (laten we zeggen, "Uinko") haar (laten we zeggen, "Josephine") staan "op een station van een dorp ver van hier." Ze pakt zijn hand en sleurt hem mee naar de nacht, alwaar ze dansen en drinken, waarna ze hem in haar ogen laat kijken, waarin hij verdrinkt... Maar raakte hij zijn droefheid kwijt? Nee, hij raakte zijn droefheid niet kwijt (2x).

Wij gaan het komend kerstweekend ook weer tot mislukken gedoemde pogingen om onze droefheid kwijt te raken ondernemen (dansen kunnen we niet, maar drinken wel), en daarna maandag met Spilt Milk, Daan Overgoor (van De Burmania's!) en producer Jan Schenk weer muziek bij maken voor een nieuw bandje (werktitel: How to Perform a Funeral). Daarna zijn we waarschijnlijk pas in 2011 weer terug voor kant B van Another View, dat opent met het laatste liedje van Josephine - Een Drentse Legende: Het was een Aangename Tijd. Dat laatste kan trouwens ook gezegd worden over gisteren; voor wie er bij was, bedankt, Bas en Leon en Jeroen en Chaja en Freek en Willen Sjoerd en Gover en Mirte en Uinko en Typex en Dirk en Jerry en Arthur en Ellen en Hester en Eddy en wie vergeten we nu nog? Oh, nu vergeten we jou. Jij ook bedankt. En alvast prettige pogingen toegewenst. Tot volgend jaar.

Another View: Kijkbuis

Kijkbuis is een vrolijk maatschappijkrities liedje over de beeldbuis (het woord kijkbuis komt in de hele tekst niet voor; de wegen van De Burmania's zijn ondoorgrondelijk), of misschien wel een oprechte lofzang er op (nogmaals, ondoorgrondelijk). De protagonist, die ik hier voor het gemak volkomen willekeurig "Jan Pieter" zal noemen bezingt zijn liefde voor en leven met de televisie ("Ik knip mijn nagels voor je, ik sta te strijken voor je; alles wat ik doe doe ik voor jou.") Verder kan ik er niet zoveel over vertellen want ik kijk niet meer zo vaak tv. Dat het liedje veel weg heeft van een verloren nederpop klassieker uit de jaren '80 en daardoor bij mij voornamelijk herinneringen aan Avro's Kinderbioscoop oproept is dan misschien ook wel toepasselijk. Hoe is het eigenlijk met die Strijd der Planeten afgelopen?

Another View: De Zilverpopulier

De Zilverpopulier (voorheen Josephine Zegt #2), het tweede liedje van de Josephine - Een Drentse Legende en het vierde liedje op Another View haalt opnieuw herinneringen op aan "Daan's" tijd met "Josephine". Na een intro van naar ik vermoed orgel en gitaar (maar ik ben hier niet erg goed in; ik heb jarenlang de gitaarsolo van What Goes On voor een orgelsolo gehouden) volgt een opsomming van herinneringen aan een wandeling langs een donkere rivier, tot ze bij de zilverpopulier uit de titel aankomen, waar het zelfs in de schaduw nog te warm is, aan de tatoeage van een zwaluw op Josephine's arm en de plaatselijke jeugd die vanaf een metershoge brug de rivier inspringt. Terugdenkend aan die tijd moet hij overgeven als een kind, en "[hij denkt] er telkens aan terug." Na een instrumentaal intermezzo wordt in het tweede couplet beschreven hoe Josephine op een handdoek in het gras gaat liggen en zich van haar witte pofblouse en spijkerrokje ontdoet, en volgen de zinnen:

"(...) Een lied als dit is al duizend keer gemaakt
Maar wie heeft op die middag ook haar lichaam aangeraakt?"

Twee zinnen waarmee het lied zichzelf legitimeert; elke verloren liefde is uniek, en elk lied over verloren liefde, ook al is het al duizend keer gemaakt, heeft daarom bestaansrecht. Waarmee het eigenlijk ook een liedje óver liefdesliedjes is. Een echo die na het tweede refrein in de coda vervolgens nog eens lijkt na te echoën. Je zou er bijna in iets van gaan geloven.

Another View: Tuinfeest

"Laat ze branden, laat de tuinen branden"

Op het tuinfeest dat ik bezocht was ruzie ontstaan. Een heteroseksuele jongen had bij een homoseksuele jongen een tong in de mond geduwd. De vriendin van de jongen en de homo en de rest van het feest waren hier niet blij mee. Er was ook een groot vuur dat steeds groter werd. Het lied gaat niet expliciet over dit incident. Wel een soort van gespleten persoonlijkheid spreekt er een beetje uit. Of een soort meester slaaf relatie. Het is eigenlijk nogal onduidelijk allemaal. Ik heb het in mijn eentje opgenomen met garageband. De tracks stapelden zich in de loop van enkele weken op. Ik hield toen geloof ik ook nog erg van Elliott Smith. Volgens mij klinkt zijn laatste en posthume album ook een beetje gestoord.

We speelden dat nummer wel altijd live als we optraden. Bij de eerste maatwisseling ging het meestal al fout, maar het was daarom waarschijnlijk wel een uitdagend en interessant nummer.

Oh ja. Bij optredens keek ik (de protagonist) er niet naar maar deed iets met een jerrycan.

- JP

Another View: Josephine & de Kunst van het Verdwijnen

Sinds gisteren weet ik meer over de totstandkoming van de liedjes op Another View, alsook de oorspronkelijke titels, én ben ik in het bezit gekomen van de originele hoesfoto met eendjes (ik heb zo m'n bronnen). Het liedje waarover ik eerder schreef heette ook inderdaad Wij zijn de Burmania's, maar de liedjes over Josephine, die ik de titels Josephine Zegt #1, #2 en #3 had gegeven en afkomstig blijken van een door Daan in zijn ouderlijk huis opgenomen ep getiteld Josephine - Een Drentse Legende dragen wonderschone titels als, in het geval van (voorheen) Josephine #1, Josephine & de Kunst van het Verdwijnen. Het zijn drie spaarzaam met gitaar, orgel en percussie gearrangeerde, anekdotische liedjes over een verloren liefde. Aan het begin Josephine & de Kunst...heeft de protagonist (die ik voor deze trilogie voor het gemak Daan zal noemen, ook al is die naam in wezen net zo willekeurig als Josephine) "de hele dag op het internet naar [haar] gezocht", en fotootjes ontdekt van haar "met een man, die er ook uitzag als een man," en nu voelt hij zich "niet bijzonder goed." In het tweede couplet worden herinneringen opgehaald aan de tijd met Josephine, een mistige dag in oktober, "of april, of maart", toen ze hadden "gesekst, in het volkstuinencomplex." Na het tweede refrein ("Josephine, leef je nog?") volgt een brug die het meer dan waard is hier in zijn geheel te citeren:

"Als je wil dat ik je met rust laat
Dan zul je me moeten doden
Want ik kan niet zonder je lichaam
En ik kan niet goed geloven
Dat de een of andere sukkel
Zijn orgaan in je zal steken
Ik wil niet dat je gelukkig wordt
Dus ik moet je blijven spreken (...)"

Er zijn voor zover ik weet in de popmuziek niet vaak zulke mooie en ware regels over Josephine of welke andere verloren liefde dan ook geschreven. In het afsluitende derde couplet bevindt Daan zich in een trein, op weg naar een feestje waar hij haar hoopt te zien, maar "het mocht helaas niet zijn, want er sprong iemand voor de trein (...)" Het wordt tijd dat er iets in de fik gestoken wordt.